Gerritje schreef:Er zijn inderdaad enige tijd 4 Gb SD kaartjes op de markt geweest voornamelijk in snelle uitvoering voor videodoeleinden bijv. Maar aangezien de SDHC specificatie begint bij 4 Gb zijn deze SD kaartjes vrijwel geheel verdrongen door de SDHC. En een SDHC kaartje doet het echt niet in de meeste apparatuur. En dit geldt ook voor de RNS510. VAG zegt in zijn specificaties duidelijk dat het SDHC protocol niet wordt ondersteund en dat klopt ook precies.
Als dat nu alles was viel het nog wel mee, maar helaas....
Het heeft allemaal te maken met protocollen en formatering.
Een geheugenchipset, of deze nu in een SD card, een USB stick of in een nog andere vorm zit, bestaat in principe uit twee basiselementen: een geheugencel, meestal een z.g. flash memory en een controller.
De controler is als de bewaker van een parkeerplaats, hij bepaald wie erin of eruit mag, waar geparkeerd moet worden en onder welke voorwaarden, evenals de snelheid waarmee dit gebeurd.
De flash memory chip is dan natuurlijk de parkeerplaats en hij is vergelijkbaar in vele vakken van gelijke grootte verdeeld.
Hoeveel vakken en hoe groot deze zijn wordt bepaald door het protocol en d.m.v. formatering vastgelegd.
Nu zijn er (helaas) door diverse firma's allerlei protocollen ontwikkeld, voor de duidelijkheid zal ik mij tot de twee meest gebruikte beperken. Beide stammen van Microsoft; het oudste heet FAT (File Allocation Table) en de jongste telg heet NTFS (Norton Technologies File System).
Net als bij een parkeerplaats hebben alle vakken een identificatie of Adress om te kunnen onthouden waar iets geparkeerd (= opgeslagen) staat. Stel dat je daarvoor drie cijfers zou gebruiken, dan kun je de vakken nummeren van 000 t/m 999 oftewel maximaal duizend vakken.
Microsoft is begonnen met adressen van 12 bits (Windows 3.xx), later uitgebreid tot 16 (W95) en nog later zelfs 32 bits (W98, ME): FAT12, FAT16 en FAT32. Let wel: dit is in eerste instantie het systeem dat gebruikt wordt voor het aansturen van de interne harddisk en andere opslagmedia. Windows XP en Vista gebruiken daarvoor NTFS maar kunnen voor het formateren cq lezen van bijvoorbeeld cards of USB sticks ook met FAT32 of FAT16 werken.
Goed, het aantal bits voor de adressering bepaalt dus het maximum aantal vakken, blocks geheten, die afzonderlijk kunnen worden gelezen of beschreven. De grootte of inhoud van de afzonderlijke blocks wordt ook door het protocol vastgelegd, van standaard 512 B tot max. 2 kB.
Voor de snelle rekenaars: de maximale geheugencapaciteit die nog met FAT32 aangestuurd kan worden bedraagt dus... 4GB! Daarboven MOET dus een ander besturingsprotocol gebruikt worden en dat is nu precies de reden waarom SD en SDHC niet compatibel zijn.
En dan is er nog dit: de razendsnel toenemende populariteit van flash memory cards, SD voorop, was er voor diverse dubieuze fabrikanten aanleiding toe cards op de markt te smijten die niet helemaal (ik zeg het voorzichtig) volgens de gestandaardiseerde norm gemaakt waren om de daarbij behorende licensierechten te ontduiken. Bovendien is hun produktieproces vaak ook niet zuiver op de graat, 20% defecte blocks is soms eerder regel dan uitzondering.
Dit gebrek aan compabiliteit en kwaliteit moet dan gecompenseerd worden door fraaie fantasie merknamen en - meest belangrijk - aantrekkelijke prijzen.
Kort en goed, veel, héééél veel problemen met SD cards - maar ook met andere memory cards en USB sticks - zijn terug te voeren tot slecht functionerende geheugens, hetzij door twijfelachtige cards of vanwege verkeerde formatering. Maar wie krijgt altijd de schuld en wordt met de vinger nagewezen? De hardwarefabrikant die zich keurig aan de officiéle protocollen houdt!
Nou ja, eigenlijk kunnen we ons hierover niet eens meer verbazen, iets dergelijks speelt zich al vele jaren af met diverse GSM protocollen en - meer recent - Bluetooth. Standaard? Welke standaard? Hoezo standaard?
